Yönetmenliğini Fırat Tanış’ın yaptığı, senaryosu ise Cüneyt Uzunlar’ın 2012 yılında yazdığı tiyatro oyunundan uyarlanan Karınca Kapanı filmi, 9 Mayıs 2014’te vizyona girdi. Fırat Tanış’ın rüştünü ispat etmiş oyunculuğunu yine konuşturduğu filmde diğer rollerde Neslihan Yeldan, Cüneyt Uzunlar, Emre Kınay, Eşref Kolçak, İdil Vural, Bahtiyar Engin ve Mesut Yar var.
Soma’da yaşanan faciadan önceki hafta üç gece boyunca üç kanalda tanıtım çalışmalarını Fırat Tanış ve Neslihan Yeldan ikilisinin yaptığı filmi ne çok merak ederek ne de çok önyargılı olarak izledim. Tanış’ın bu iş için müziğinden oyunculuğuna kadar her aşamada elini taşın altına koymuş olması Türkiye koşulları düşünüldüğünde takdire değer. Bu esnada Katiller Komitası adlı bir öykü kitabı ve En Kı Du adlı bir de şiir kitabı olan, halen çeşitli bloglarda öykü ve şiirlerini yayınlayan Cüneyt Uzunlar’la işbirliği yapması Karınca Kapanı’nın olaydan çok diyaloga dayanan akışına uygun bir seçim. İkiliden Uzunlar filmin Pardon adlı şarkısının sözlerini yazarken Tanış da müziğini yapmış. Sözleri “Cansız bir cenaze evi, gardiyansız bir cezaevi / Pardon bu bizim ev değil mi, pardon kimi aç kimi tok olucek tabi / Beş parmağın biri bir değil tabi, hepsi aynı elde değil mi pardon…” şeklinde olan şarkı filmin gidişatı ve ele aldığı temel sorunlarla ilgili bolca ipucu içeriyor. Dünya üzerinde zengin ve fakir arasındaki uçurum, herkesin insan olmak hasebiyle eşit olması gerekirken paraya sahip olmanın eşitliği nasıl haksızca ve insanlık dışı yöntemlerle bozduğu gerek şarkının gerekse filmin temel izleği.

Münevver Sarıselimoğlu, ülkenin en büyük işadamlarından olan kocası Güven Sarıselimoğlu’nun suçlu geçmişini ve kirli işlerini bilir. Bunları açık etmemesi için de şiddet görür ancak buna karşı çıkacak gücü uzun süre kendinde bulamaz. Ta ki arkadaşı Özgür’den aldığı cesaretle kocasını “biraz korkutmaya tamam belki birazdan fazla korkutmaya” karar verene kadar. Bundan sonra Galip’le tanışır ve tabiri caizse olaylar gelişir. Galip’in Güven’le eskiye dayanan hesabıyla Münevverinki ve hatta ülkedeki işçi-patron ya da ezen-ezilen karşıtlıklarının bütün hesabı iç içe geçer. İkinci yarının tamamında Güven’le Galip üzerinden ilerleyen film, yaratmaya çalıştığı karamsar atmosferi kapalı ve sıkışık mekân kullanımıyla da destekler. Ancak neredeyse bir saat boyunca geçmiş, bugün ve gelecekteki üretim ilişkilerine, çalışan sınıfın emeğinin sömürülmesine, pek çok güncel politik soruna ve haksızlığa dair süren konuşmalar senaryo içindeki zorlama yüzünden bireyden toplumsala giden bir çizgide kendine başarıyla izlenebilir bir yer bulamıyor ne yazık ki. Aslında Tanış’ın yılların tecrübesiyle ve sosyo-kültürel meselelere olan hassasiyetinden dolayı epey okuyup izlediği, Nuri Bilge Ceylan’ın sinemasından da fotoğraf yaratımı anlamında bolca yararlandığı belli. Özellikle Münevver’in bebeğini kaybettiğini anlamadan önceki sahnenin üzerine mutlaka çok düşünülmüş ve sahne öyle çekilmiş. Karınca Kapanı bunun gibi görsel olarak etkileyici birçok sahneye sahip. Tüm bu özen alttan alta kendini hissettirse de sinemasal bütünlük bakımından yer yer didaktizme varan ve metnin içine yedirilemeyen söylemler, filmin zayıf noktasını oluşturuyor. Çünkü geçtiğimiz aylarda Her filminde olduğu gibi diyalogların işlevsel ve doğru kullanımı bazen filmi hiç sıkıcılığa düşürmeden izlettirirken bazen de Karınca Kapanı’nda olduğu gibi doğru bir yöntem olmayabiliyor.
Fırat Tanış’ın Gezi olaylarından sonra dizi oyunculuğu yapmayacağını açıklamasının ardından getirisi riskli olan sinemayı seçmesi önemli ve başta o, olmak üzere tüm oyuncuların oyunculuklarıyla izleyiciyi alıp götürdüğü bir ilk film olarak Karınca Kapanı için eksiklerine rağmen “ilk seferin günahı olmaz” demek doğru olur sanırım. Tanış’ın oyunculuk ve müzikle ilgili başarılı geçmişi, yönetmenlik söz konusu olduğunda da yeterli demlenmeyle takipçilerinin kendisinden beklediği noktaya ulaşacaktır.