Birinci Dünya Savaşı sonunda Alman dışavurumculuğunun biçimsel özellikleri ön plana çıkarma üzerine kurgulanan sinema anlayışının teorik alt yapısının Sovyet Rusya’da karşılık bulması ve sinemada biçimci geleneğin yetkin kuramlarının ortaya çıkmasıyla sinemada biçimcilik geçerli bir kuram haline geldi. Bu kuram İkinci Dünya Savaşı sonuna kadar etkinliğini sürdürdü. Savaşın etkilerinin, sinema anlatısında yer etmeye başlaması da İtalya’da Yeni Gerçekçi sinemanın doğuşuna yol açtı. Fakat bu sinemanın teorik alt yapısı oluşturulmamıştı. Sadece belli başlı yönetmenlerin elinden çıkan filmlerle etkinliğini sürdürdü. Yeni Gerçekçi filmler genelde uzun çekimler ve sıradan insanların oyunculuklarıyla dramatik eksenini kuruyordu ve savaş koşullarının anlatıldığı, sınıfsal mücadelelerin görünür kılındığı ve faşizmin yerildiği tarzda bir film yapma diskuruna sahipti. İtalyan Yeni Gerçekçi filmlerin bu yapısı Fransız kuramcı André Bazin‘in ilgisini çekmiş ve Bazin sinemadaki biçimci geleneğin alternatifi olarak gerçekçilik kuramının geliştirilmesinde bu filmlerin önemi üzerine durmuştur… Andre Bazin’in sinema kuramı