Guillaume Gallienne’nin bu filmi en büyük sükseyi 2014 Cesar ödüllerinde yaptı ve en iyi film dahil olmak üzere beş ödül aldı. “La vie d’Adele”, “Venus in Fur” gibi iddialı yapımların arasından sıyrılan bu ilk film, yönetmenin aynı zamanda başrolde olduğu, hatta kendi gençlik yıllarını anlattığı kişisel bir film. 86 dakikalık kısa süresi boyunca Guillaume bizi gençlik yıllarına, cinsel kimliğini aradığı uzun bir yolculuğa çıkarıyor ve İngiltere, İspanya ve Almanya gibi ülkelere de uğrayan bu yol hikayesi sıfırdan başlayan bir ‘looser’ karakterin nasıl kendisini keşfederek güven inşa edebileceğini anlatıyor.

Film hakkında fikri olmayanlar için en güzel özet filmin orijinal isminde saklı aslında. Türkçe’ye kullanıma uygun olarak “Oğullarım ve Guillaume, masaya!” diyerek çevirmek mümkün. Annesi hepsi erkek olan üç çocuğunu çağırırken kullandığı bu cümle, Guillaume’yi doğduğundan beri kardeşlerinden farklı bir şekilde hissetmesini sağlamış. Kardeşleri atletik sporlarla uğraşırken annesi onu İspanya’ya dans kursuna gönderip, kadınların dans tekniklerini öğreten bir hoca tutmasını sağlayacak kadar ona kız muamelesi yapmaktadır. Guillaume de bunu hiçbir zaman sorgulamamıştır ve hep annesi gibi olmak istemiştir. Ancak yaşı ilerledikçe ve cinsiyetinin ne olduğuyla yüz yüze geldiğinde bunu kendisine soracak ve ne hissettiğinin peşine düşecektir.

Avrupa sinemasının ayılıp bayılacağı çok orijinal bir karakter var karşımızda ki geçen Cannes film festivalinde bu filmin Pedro Almodovar’ın kanatları altına girmesinde de filmdeki karakterin, yani yönetmen Guilleume Gallienne’nin gelişim hikayesi etkili olmuştur muhakkak. Öyle bir karakter ki annesi tarafından hep bir kız çocuğu olarak büyütülmüş ve bu durumdan doğan annesine
benzeme halini ona olan hayranlığına bağlamış. Görünümü erkek görünümü olsa da annesi tarafından diğer her konuda olduğu gibi ‘karar verilmiş’ olup cinsiyeti kız olarak değiştirilen bir karakterden bahsediyoruz. Sahne şovuna çıkmadan önce aynada kendisiyle yüzleşen Guillaume yüzündeki beyaz pudra maskesini temizler ve öyle çıkar seyircilerin karşısına. İlk sahneden mesajı açıktır; yüzümdeki boyaları siliyorum ve neysem o olarak karşınıza çıkıyorum. Ardından set elemanları tarafından bol şans dilekleri iletilir kendisine, çünkü karşısında her çeşit insana derdini anlatmak üzeredir ve onları bir şeye ikna etmek zorundadır, en zor olana, gerçeğe.

Kız çocuğu olmadığı için pasif ve cılız bir karakter olarak Guillaume’yi kobay seçen anne rolünde de yönetmen ve başrol oyuncusu Guillaume’yi görüyoruz, annesinin kılığına girerek durumu biraz daha gözler önüne sermiş oluyor böylece. Film cinsel kimlik arayışını gerçekleştirirken hiçbir düşünceye saygısızlık etmeden hikayeyi gerçekte olduğu gibi olduğunca kişisel bir şekilde anlatıp tek bir sahnede dahi genellemeye gitmiyor ve bu tercihi de suya sabuna dokunmamış olması açısından kabul edilebilir. Filmin eleştirel yönü daha çok gay filmlerinde kullanılan klişelerin gerçek hayatla eşleşmemesi üzerine ve bu klişelere karşı sergilediği doğal anlatım dili çok etkileyici. Daha önce gösteri olarak düzenlediği hikayeyi beyazperdeye uyarlarken de yine gösteri dilinin samimi yapısını kullanan Guillaume, aile içi ilişkiler hakkında da eleştirilerini dile getiriyor ama bunu sert bir dille yapmıyor. Anne-çocuk ilişkisi hakkında yeni sözler sarf etmese de çocuğun annesini örnek alması ve annenin çocuğu paylaşmak istememesi üzerine cinsiyet sorunu da sos olarak eklenince karşı konulamaz çekicilikte bir hikaye anlatmış oluyor yönetmen.

Akıcı anlatımı ve ilginç içeriğinin yanında başta Guillaume olmak üzere yan rollerdeki oyuncuların performanslarını izlemek de çok keyifli. Ayrıca Supertrend’in “Don’t leave me now” yorumu da filme renk katmış, film bittikten sonra tekrar tekrar dinlemek isteyeceğiniz bir şarkı.