Ataerkil toplumsal yapıyı orta sınıf insanlar üzerinden gizem dolu bir hikayeyle anlatan Altın Portakallı Kusursuzlar‘ın ardından, Reha Erdem de Şarkı Söyleyen Kadınlar‘da aynı konuya farklı bir taraftan bakıyor. Gerçi erkeklerin dünyasında edilgenleştirilen kadınların hikayelerine Reha Erdem’in yabancı olmadığını biliyoruz; özellikle Hayat Var hala hafızalardayken, Erdem son filminde bir kez daha eleştiri oklarını ataerkiye yönlendiriyor ve senaryosuyla olmasa da, görsel ve işitsel yönüyle sinemaseverleri tatmin ediyor.

Yaratıcı ses tasarımı ve görüntü kompozisyonlarının gerilimiyle desteklenen fırtınalı bir açılış sahnesinin ardından, adadaki günlük yaşamın içine dalarız. Deprem tehlikesi nedeniyle Adalar boşaltılmakta, insanlar İstanbul’a göç etmektedir. Artık çok az insanın yaşamakta olduğu adada telefonlar çekmez, sular yetersizdir, elektrik sık sık kesilir, sokaklar çöplerle doludur ve atlar doğaya salınmıştır. Tabiatın insanlığa karşı sesini çıkardığı bugünlerde Mesut Bey’in oğlu Adem, hastalığı nedeniyle adaya gelir ve babasının yanına yerleşir. Adem, babasının tersi bir karakter yapısındadır ve baba-oğulun arası oldukça kötüdür. Ademin giderken altınlarını çaldığını fark eden, boşanmak üzere olduğu eşi Hale (Hayat Var’ın Hayat’ı belki de Hale olmuştur büyüyünce) de Adem’in ardından adaya gelir ve İstanbul’a vapur seferleri bittiği için geri dönemeyip Mesut Bey’in evine yerleşir. Bu aile içi çatışmalı ilişkiler yumağına Mesut Bey’in hizmetçisi Esma (Hayat, belki de Esma’dır), kocasından kaçarak adaya gelen Meryem (Hayat’ı en çok akla getiren karakter aslında Meryem’dir) ve eski işkence doktoru da eklenince filmin dramatik çatısı kurulmuş olur: Kadınlar verir, üretir, yaratır; erkekler alır, tüketir, yok eder. Film metninin eleştirisinin temelsizliği de aslında burada yatmakta… Şarkı Söyleyen Kadınlar filmi eleştirisi