İnternette sürekli dolanan bir espri vardır; ünlü bir kişinin daha önce yaptıkları/söyledikleriyle şimdiki faaliyetleri bir tutmayınca “Aslında o kişi şu yılda kaçırıldı, yerine dış güçler tarafından başkası getirildi” diye. Ferzan Özpetek için de ‘Mine Vaganti’ (2010) filminden sonra aynı espriyi yapmak mümkün. Özellikle ‘Allacciate Le Cinture’ filmi yönetmenin stajyer asistanı tarafından yazılıp/yönetilmiş gibi bir havaya sahip. Üstelik film nedense içerikle, biçimle, ortaya çıkan yapıtın hiçbir özelliğiyle bağdaşmayacak bir isme sahip; ‘Kemerlerinizi Bağlayın’.Belki İtalya’da bir esprisi olabilir ve yönetmen bu tarz kişisel mesaj taşıyan bir isim seçmiş olabilir ancak filmin ilk on dakikası dışında hızla alakası olmaması, hatta izleyicinin uykusunu getirmesi bu durumu komik kılıyor.

Özpetek’in yeni filmi iki zıt karakterin yaşadığı ilişkiye odaklanıyor. Elena, bir restoranta garson olarak çalışmaktadır. Silvia ve Fabio çalıştığı yerden yakın arkadaşlarıdır, ilk sahnelerde arkadaşların beraber vakit geçirmelerini izleriz, daha sonra Silvia’nın erkek arkadaşı Antonio sahneye çıkar; kaba, ırkçı, küfürbaz bir adam olarak. Elena ile Antonio ilk başta birbirlerine tamamen zıt iki karakterdir ancak zaman ilerledikçe zıt kutuplar birbirine çeker ve yasak aşk başlar. Film hızlıca karakterleri seyirciye tanıtıp yasak aşk olayının da üzerinden atlayıp on üç sene sonraya gider ve Elena ile Antonio’nun evlilik hayatına tanıklık ederiz. Ayrıca Elena rastlantı sonucu kanser olduğunu öğrenir.  Ferzan Özpetek yakın çevresinde gördüğü olaylardan yola çıkarak senaryoyu kaleme almış ancak hikayenin özetinden de görüleceği üzere film Elena ile Antonio arasındaki yasak aşkı mı anlatıyor, ikilinin daha sonra evlilik sırasında yaşadığı sorunları mı anlatıyor yoksa kanserle mücadele de Antonio’nun ne yapacağıyla mı ilgileniyor belli değil. Ana fikri olmadığı için filmi bir buçuk saat boyunca sürekli yalpalarken ve sağlam bir zemine tutunmaya çalışırken görüyoruz ancak senaryo ne kadar çırpınsa da bir türlü istediği kıvama gelmiyor. Sebep olarak karakterlerin derinlikten yoksun bir şekilde oluşturulmasını ve olayların özensiz bir şekilde anlatılmasını gösterebiliriz. İlk on dakika yönetmenin özenli bir iş çıkardığını söyleyebilirim ama sonrası için ilk başta da söylediğim gibi, Ferzan’ın bu filmi çektiğine inanmak çok zor!

            ‘Harem Suare’, ‘Hamam’, ‘La Finestra di Fronte’ ve ‘Mine Vaganti’ gibi filmler Özpetek’in ismini günümüz sinemasında özel kılmaya yeter de artar bile. İnsan hikayelerini insan ayırmadan anlatan bir yönetmen olarak onun cesur duruşu seyirciler tarafından ilgi görmüş, ortaya çıkan karakterler çok çabuk benimsenmişti. Toplumun ve popüler sinemanın ‘diğer’ kategorisine soktuğu LGBTİ bireylerin hikayelerine de sinemasında bolca yer veren Özpetek, bunu ilerleyen yıllarda filmlerinin olmazsa olmazı haline getirmekle kalmayıp, artık hikayelerinin alt metnine de bir şekilde bu farklılığın farkındalığına bağlama ihtiyacı duyuyor. Film halihazırda çorba olmuş bir senaryoya sahipken masküler bir karakter olan Antonio ile eşcinsel Fabio’nun sürekli karşılaştırılması ve aslında Antonio’nun sinirli halinin bastırılmış eşcinsellikten kaynaklı olduğu ile ilgili çıkarımların yapılması hem zorlama, hem de iki boyutlu çizilen karakterlerin üzerine bol duran bir girişim. Her olayın sonucunu eşcinsellikle bağdaştırmak için sergilediği çabayı filmin biçimsel içeriğine gösterseydi mutlaka daha iyi bir filmle karşımıza çıkardı Ferzan Özpetek, kariyerinde yaşadığı düşüşü de bu zorlama aksiyonlara bağlıyorum. İlk filmleri, derdini anlatma konusunda samimi ve içten filmlerdi. Şimdiyse yönetmen sanki derdini anlattığı araçları bol bol kullanıp ilk filmlerinin havasını yakalamaya çalışan, rüzgarı tersten yakalamaya çalışan biri görüntüsüne sahip.

Kısaca Ferzan Özpetek filminden çok, ucuz bir melodram ‘Allacciate Le Cinture’. Umarım ilerleyen yıllarda yönetmenin yeni filmleriyle birlikte filmografisinde kaybolup gider ve göz ardı edilir.