Her Woody Allen filmi, yönetmenin yıllar boyunca kurduğu ve geliştirdiği sinema diline uygunluğu ile sınanma mücadelesi verir. Ne kadar onun sinema alanında biraz dinlenmesi ve kafasının içindeki sesleri müzikle ya da seminerlerle boşaltması gerektiğini düşünsem de bir süre sonra bünyede Woody Allen filmi izleme isteği oluşuyor.  ‘Magic in the Moonlight’ bu isteği gidermekte bir hayli yetersiz  ve genel olarak baktığımızda bu film, Allen sinemasının 2000 sonrası dönemi içerisinde dahi pasif kalacak bir acelecilik ve üşengeçlikle yapılmış durumda.2011 yılından bu yana sırasıyla ‘Midnight in Paris’, ‘Rome with Love’ ve ‘ Blue Jasmine’ filmlerini düşündüğümüzde Allen’in bir iyi bir kötü performans sergilediğini söylemek mümkün. ‘Rome with Love’ filmi nasıl ‘Midnight in Paris’ filminden sonra büyük beklentiyle karşılanıp basit ve sıradan anlatımıyla hayal kırıklığına uğratsa da, aynı etkiyi ‘Blue Jasmine’ filminden sonra bu filmde hissetmek mümkün.

Ünlü bir illüzyonist olan Stanley, meslektaşı tarafından medyum olduğunu iddia eden bir kadının foyasını ortaya çıkarmak için yola çıkar. Medyum Sophie, zengin bir ailenin yanında annesiyle birlikte kalmaktadır ve iddialara göre insanların geçmişini ve yakın geleceği hissedebilmektedir. Stanley ile Sophie’nin tanışmalarından sonra geçen zaman içerisinde Stanley’in rasyonel duruşu Sophie’nin mistik havasına karışır ve ortaya klasik bir Woody Allen restleşmesi çıkar. Stanley, her illüzyon gösterisinin bir numarası olduğuna inanan, somut, Nietzsche alıntıları yapmaktan hoşlanan, dini savlardan çok bilimsel verilere sırtını yaslamış bir ilim adamıyken, Sophie duygusal, hislerine göre hareket eden, ruhani güçlerin varlığına ve Tanrı figürüne inanan biridir.

Woody Allen sinemasının içeriği aslında hayat içerisinde sıkça sorduğumuz klasik soruların tiyatral anlatımından oluşmaktadır; Hayatın amacı nedir? Tanrı var mıdır? Her şeyin bilimsel bir dayanağı olmak zorunda mı? Aşk nedir? Sonsuz birliktelik var mıdır?.. Allen bu sorulara hep kendince cevaplar veren ama çokça bir sonuca ulaşamayan bir isim. Örneğin bu filmde bilimle ruhani güçler hikaye boyunca yarışmaktayken, kimi yerde Stanley’in mantıklı düşündüğüne ikna oluyorken, kimi yerde Sophie’nin hissettiklerine daha yakın hissedebiliyoruz. Objektif bir duruşa sahip olduğuna inandırmaya çalışsa da aslında Stanley’in filmde Allen’i temsil ettiği çok açık, ancak Allen kafasından geçen düşüncelerinde yer yer Sophie gibi olmak ve Sophie’ye inanmak istiyor ve bunu bize de yansıtıyor.

‘Magic in the Moonlight’ sahip olduğu iddialı soruları kaldırabilecek ya da verdiği cevapları seyirci üzerinde etkili bir şekilde nakledebilecek ağırlığa sahip değil. Woody Allen filmografisinde bulunan sayısız başyapıta rağmen yönetmenin ‘aceleyle’ çekilmiş izlenimi veren filmlerine bu filmi de ekleyebiliriz. Öyle ki hikaye hiçbir şaşırtıcı ya da özenli bir değişime uğramadan beklendiği gibi başlayıp, gelişip sonlanıyor ve arada geçen diyalogları değerli kılacak herhangi özel bir sahne de mevcut değil. Ayrıca özellikle son yarım saat konu çözülürken kurguda yapılan amatörce hatalar iyice göz yoruyor ve Allen’in pek de filmin üzerine eğilmediğini düşündürtüyor.

Filmin dönemi başarılı bir şekilde perdeye aktarması haricinde etkileyici bir yanı olduğunu söylemek zor. Colin Firth ve Emma Stone oynadıkları rollerde başarılı ve sempatikler ancak gözümü kapatıp iki karakteri dinlerken de gözümün önünde Woody Allen belirdi, bu açıdan Allen’in cümlelerine kendi karizmalarını katamadıklarını söylemeliyim. Sonuç olarak Allen filmi diye fazla umutlanmamak lazım, ancak sıralamaya bakarsak bir ileri bir geri giden yönetmenin seneye çekeceği filmi merakla bekleyebiliriz.