Daha önce yirminin üstünde uyarlanan bir roman tekrar uyarlanıyorsa mutlaka yönetmenin söyleyeceği yeni bir şey olmalı. Nitekim sağlam bir senaryonun yanında bu film bir yönetmen başarısıdır. Anna Karenina gibi katı realist bir romanın epik bir uyarlamasını yapan Joe Wright, izleyicinin gerçeklik algısını bozması ve aşk konusundaki cesur yorumu ile farklı bir yerde duruyor. Sinemadaki mekan algısını baştan aşağı değiştiren film, bir tiyatro sahnesinde açılır. Tiyatro binasını bir habitat gibi kullanan yönetmen 19. yüzyılın bu gerçekçi romanından epik bir aşk hikayesi çıkarmayı başarmıştır.

Klasik 19. yüzyıl Bovarik karı-koca-aşık üçlüsünden tipik bir melodram çıkarmak yerine önceki birçok Anna Karenina uyarlamasından farklı olarak Tolstoy’un harmonik anlatısını perdeye yansıtabilmiş ender uyarlamalardandır. Roman Anna-Vronski aşkı ve Levin-Kiti evliliğinin eş zamanlı aktarımı ile harmonik bir anlatım sergilerken şimdiye kadar yapılan çoğu uyarlama daha çok Anna’nın dramına odaklanarak Tolstoy’un demokratik anlatımını ıskalamıştır. Fakat bu filmde Levin karakteri o kadar az sahne ile o kadar iyi çizilmiş ki önceki uyarlamaların aksine yan karakter olmaktan çıkıp romandaki gibi hikayenin merkezine oturmuştur. Hem aşkı yücelten Anna’nın hem aileyi yücelten Levin’in öyküleri metni zenginleştirmekle kalmayıp Joe Wright’ın ustaca uyguladığı yabancılaştırmalarla izleyiciyi metnin içine değil karşısına alarak izleyiciyi karar vermeye zorlamaktadır. Karenin, Oblonsky ve Tolstoy’un bir prototipi olan Levin’in dahil olduğu ünlü yemek sahnesinde ahlak üzerine çekilen nutuklar bir tarafa yönetmen Tolstoy’un aksine açıkça aşktan yana bir tutum sergilemiştir. Filmde ahlak üzerine çekilen muhafazakar nutukların orijinal metne ve yazarın dünya görüşüne bir saygı emaresi olarak ayrıca filmin harmonisini dengelemek adına yer bulduğunu düşünebiliriz… Anna Karenina filmi eleştirisi