Bir savaş fotoğrafçısının gözünden kana bulanan topraklarda yaşanan trajediye tanıklık etme fikri, orijinal olmasa da iddialı ve ilgi çekici. Norveç, İsveç ve İrlanda ortak yapımı Erik Poppe imzalı “A Thousand Times Good Night” filmi bu fikirden yola çıkılarak ortaya konmuş naif bir film. Başrollerinde ünlü Fransız aktis Juliette Binoche ve “Game of Thrones” dizisinden tanıdığımız Nikolaj Coster-Waldau’nun oynadığı film, hikaye olarak sahip olduğu potansiyeli yansıtamıyor ve konuyu Hollywood sinemasına yakın bir yüzeysellikle işliyor.

Rebecca (Juliette Binoche) Afganistan’dan Afrika bölgesine kadar Dünya’da savaşın olduğu her yere gitmiş, dünyanın en iyi savaş fotoğrafçılarından biri. Afganistan’ın Kabil şehrinde canlı bomba olarak hazırlanıp ölüme gönderilen genç bir kadını odağına yerleştiren Rebecca,
hikayeye kendisini kaptırıp iyice hikayeye dahil olduğunda, büyük bir patlamanın ortasında kalır ve yaralanır. Ölümden dönen Rebecca ülkeyi terk edip ailesinin yanına döndüğünde ailesini ne kadar ihmal ettiğini hatta ailenin çizdiği sınırların dışında kaldığını fark eder. Kocası Marcus (Nikolaj Coster-Waldau) kızlarına hem annelik hem babalık yapan biri olmuştur artık ve Rebecca’yla arasındaki ilişki unutulmak üzeredir. Rebecca tüm uğraşları sonucunda ailesini tekrar kazanmaya çalışacaktır ancak onun karşısındaki en büyük engel savaş fotoğrafçılığına karşı sahip olduğu tutku ve bu tutkuyu korlayan barışçıl ülküsüdür. Dünyadaki tüm insanların yaşanılan acıları derinden hissetmesini ve zulme karşı bilinçlenmesini isteyen Rebecca, aynı zamanda bu hümanist duruşunun yanında yaşanılan olaylardan ister istemez ‘tutacak’ hikâyeler çıkarmaya çalışmaktadır.

Filmlerde her detayın açıklanması zorunlu değil evet ancak bu filmde sürekli olarak seyirciye hissedilen boşluklar bir süre sonra can sıkıcı bir hale geliyor ve hikayede göremediğimiz bazı eksiklikler birer soru haline geliyor; örneğin Rebecca aslında kimdir? Rebecca arkasında nasıl bir ekip ve güçle çalışabiliyor ki Kabil’de intihar bombacılarının sığınaklarına inip neredeyse bombacının son anına dek orada kalabiliyor? Rebecca’nın ailesiyle olan ilişkilerini normalleştirmesinden sonra onu Afrika’ya çağırmaları ve kızıyla Afrika’ya yaptığı küçük gezi, sanki savaş bölgesine değil de turistik tesise yapılmış gibi. Rebecca ile Marcus’un arasında yaşanan ilişki, kağıt üzerinde bile yavan duracak kadar şematik ve inandırıcılıktan yoksun. İki karakter daha önce birlikte nasıl sorunlarla karşılaştı bilinmiyor ve ailenin geçmişiyle ilgili eksiklikler filmin yarısından fazlasına malzeme sağlayan karı-koca, anne-kızları ve benzeri sözlü diyalogların etkileyicilikten uzak bir görüntü çizmesine neden oluyor. Savaş fotoğrafçıları savaşı dünyaya duyuran kahramanlar mı, savaşı tutku haline getirmiş psikolojisi bozuk insanlar mı yoksa amaçları sadece iyi hikaye yakalamak mı tam olarak emin olmak mümkün değil, filmin savaş fotoğrafçılarıyla ilgili mi mesaj vermek istediğini, aile filmi mi çekmek istediğini anlamak zor. Eğer son sahnesiyle değerlendirilecek olursa bile, senaryoya tezat oluşturan bir başka anne-kız hikayesi anlatıyor oluşu yüzeysel olarak baktığımızda etkileyici ancak genelde filmin tamamı gibi derinlikten yoksun.

Juliette Binoche çok sevdiğim usta kadın oyunculardan biri ancak çoğu usta oyuncunun bu tarz vasat filmlerde otomatiğe alıp oynama gibi bir huyları vardır. Binoche de bu filmde kendini yormadan sabit bir performans ortaya koymuş ve deyim yerindeyse otomatiğe almış. Ülkemizde Başka Sinema aracılığıyla gösterim imkanı bulan film, yavaş temposu ve sahip olduğu hikaye örgüsüne hiçbir yenilik katmamasıyla vasat bir yapım. Benzer bir yapım olarak Inc’Allah filmini keşfetmenizi öneririm.