Türkçe’ye Umut Işığım adıyla çevrilen Silver Linings Playbook, The Fighter ve I Heart Huckabees filmleriyle tanıdığımız David O. Russell‘ın son filmi. Filmde sıradışı bir zeka parıltısı görmek pek mümkün değil, buna rağmen kazanılan Oscar adaylıkları ise Silver Linings Playbook için oldukça ekstra başarılar. Akademi’nin en iyi film adayları arasında çoğu yıl bir kontenjanı Amerikan orta sınıf ailesinin sorunlu ilişki yapısına ayırdığı bir sır değil. American Beauty, Juno ve The Descendants bu türün son 15 yıldaki en başarılı örnekleriydi. Bu filmlerin yolundan giden Silver Linings Playbook içinse aynı şeyi söylemek çok zor.

Bireysel sorunlarının yanısıra aralarındaki ilişkilerde de önemli sorunlar yaşayan Solitano ailesinin romantizm ve komedi arasında yumuşak bir tonda anlatılan bu eğlenceli hikayesinde, tempo çok nadiren düşüyor. Bunda David O. Russell’ın mütemadiyen hareketli kamera kullanması ve oyuncularından maksimum verim alması oldukça etkili olmuş. Bradley Cooper ve Jennifer Lawrence bu filmde muhtemelen kariyerlerinin zirve noktasındalar. Robert De Niro ise çok iyi yazılmış baba rolünde – bana kalırsa – Brazil‘den bu yana yaklaşık son 25 yılının en iyi performansını çıkarmış. Ekibe bir de Jacki Weaver eklenince, Silver Linings Playbook dört oyunculuk dalında da birer adaylık kazanmak gibi Oscar tarihinde çok sık rastlanmayan bir başarı elde etti. Filmin bir diğer artısı da, hem film dünyası içinde hem de soundtrack olarak kullanılan müzikler. Gerçi, en iyi müzik veya şarkı dalında önemli bir ödül kazanmış değil ama Danny Elfman’ın melodileri filmi izlenir yapmakta oldukça etkili.

Filmin eksiklerine gelince, ilk olarak Silver Linings Playbook türünün önceki örneklerinin üzerine koyacak özel bir şeye sahip değil. Sıradan bir senaryosu var. Bu kadar iyi oyunculuklar olmasaydı, senaryo duygusal gerçekliği sağlayabilmede şüphesiz ki yetersiz kalacaktı. Öyle ki, fona romantik bir şarkı koyup dans eden çifti klip çeker gibi kurgulayınca bu iki kişi arasında bir aşk başlatma klişesinden hala medet ummak pek yüksek bir zekanın ürünü olmasa gerek. Buna benzer yöntemler filmin birçok yerinde kullanılmaktan hiç çekinilmemiş. Bu da kaliteyi çokça düşürmüş. Oyunculukların çok başarılı olmasına rağmen, senaryoda karakterler çok derin yazılmamış. Sadece psikolojik problemlerine odaklanılmış ve biraz tek boyutlu kalmışlar. Uzun ve gerçekçi diyaloglarla karakter derinliği sağlanılmaya çalışılmış ama pek yeterli olmamış açıkçası. Bu da Silver Linings Playbook için büyük handikap.

Romantizm ve komedi arası bir yerdeki aile komedileri için mutlu son yıllardır bir gelenek olmuş durumda. David O. Russell da bu geleneksel yönteme bağlı kalmış ama sağlıklı bir sonuç alabildiğini söylemek yersiz olur. Filmde bir anda paket program halinde her şeyin tatlıya bağlanarak mutlu sona ermesi inandırıcılık açısından oldukça arızalı görünüyor. Gerçi, türün tanıdıklığından gelen bir beklenti sayesinde seyirci bu durumu çok yadırgamıyor belki ama David O. Russell’ın Hemingway‘in mutsuz sonlarını eleştirmekte ne kadar haksız olduğu aşikar.

Bu özellikleriyle Silver Linings Playbook en iyi film dalındaki Oscar adaylığını, aday sayısının 3 yıl önce arttırılmış olmasına borçlu. Aksi takdirde, Lincoln, Argo, Life of Pi ve Django Unchained gibi yapımların arasında bu sıradan filmin yarışma şansı yoktu.