9 dalda aday gösterildiği Oscar ödüllerinin 4’ünü alan 1960 yapımı bu Stanley Kubrick filmi, kölelerin özgürlük hayalini ve tarihi bir karakter olan Spartacus’un “Benim çocuğum özgür doğsun” arzusuyla verdiği mücadeleyi konu alıyor. Romalıların günlük zevkleri için etinden sütünden mümkün olduğunca faydalandıkları köleleri seyirlik bir eğlence olarak gladyatör yapıp arenada dövüştürdüklerini anlatan tek film değil bu ama Kubrick’in filmini diğerlerinden farklı yapan şey, toplumsal bir katman olan köle sınıfının başkaldırısını tarihsel gerçekler üzerinden anlatıyor olması.

Ancak 2000 yıl sonra gerçek olacak bir hayalin peşinden Spartacus önderliğinde koşan 73 gladyatörün ve zamanla onlara katılan on binlerce insanın yenilgisi oldukça etkileyici bir şekilde gösteriliyor filmde. Fakat buna yenilgi diyerek önemini göz ardı etmemek de gerekir, zira Spartacus önderliğindeki bu sınıfın tarihteki yeri, başarısından değil başarısızlığından kaynaklanır. Mutlak zafere ulaşamamış olsalar da, düzenli Roma ordularına karşı kazandıkları başarı tarihin hayret verici ayrıntılarındandır. Filmde “Bizim bir lejyonu eğitmemiz 5 yılımızı alıyor” diyerek şaşkınlıklarını dile getiren Roma yöneticilerinin de afallamasına sebep olan amatör bir köle ordusu kurmuştur Spartacus. Bu insanlara sahip oldukları gücü veren özgürleşme arzularıdır, ölüm korkusu taşımadan arzularlar bunu; ki ölüm, düşmanları için bir son iken köleler için özgürlüğün başlangıcıdır. Bu yüzden göz göre göre ölüme giderken cesaretlerini bir an olsun yitirmezler… Spartacus filmi eleştirisi