Kara komedi tarzında yazılmış bir tiyatro oyunu olan August: Osage County, John Wells tarafından beyazperdeye uyarlanmış bir aile draması. Aslında çok geniş bir aile olan Westonlar birbirlerinden kopuk bir şekilde yaşamaktadırlar ve ailenin her bireyinin kendine ait bir sırrı bulunmaktadır. Ailenin annesi, Violet Weston (Meryl Streep) ağız kanseridir ve hastalığın ve diğer aile sırlarının getirdiği depresyonu bastırmak için sürekli sakinleştirici ilaç kullanmaktadır. Eşi eve Kızılderili bir bakıcı getirdikten sonra evi terk eder ve kayıplara karışır. Bu olayın üzerine aile toplanır; Violet Weston’un kız kardeşi ve kocası, üç kızı ve kızların aileleri. Hepsi sevdikleri insanı bulmak için bir evde toplandıkları vakit, neden birbirlerinden ayrı kaldıklarını anlayacaklardır çünkü bir araya geldiklerinde ve aynı masaya oturduklarında bütün aile sırları gün yüzüne çıkacaktır.

Diğer sanat dallarından uyarlanan filmlerde yaşanan ortak sorun, filmlerin o sanat dallarının kendi iç dinamiklerine benzemeye çalışmasıdır. Tiyatro oyunundan uyarlama olan bir filmin tiyatronun kendi kurallarına uyması, filmi aynı bir tiyatro oyunu gibi yapacaktır ama kendi dinamikleri açısından bakıldığında filmin izlenebilirliği ve sanatsal değeri tiyatro oyunundaki seviyede olmayacaktır. August: Osage County de hikayeyi tiyatrodaki haliyle olduğu gibi ekrana taşıyarak ve herhangi yaratıcı bir yönetmenlik çabası göstermediğinden vasat bir Amerikan filmi olarak yerini alıyor.

Son yılların belki de en kötü adaylarının yarıştığı Oscar ödüllerinde iki adaylığı olan filmin iki adaylığı da oyunculuk kategorilerinden. En iyi kadın oyuncu dalında Meryl Streep, en iyi yardımcı kadın oyuncu dalında da Julia Roberts ödüle yakın isimlerden. Özellikle Julia Roberts’ın kendi en iyi performansını göstererek Meryl Streep’in karşısında ezilmediğini rahatça söyleyebiliriz. Ancak senaryonun da filmin diğer bütün özellikleri gibi tiyatronun dokusundan kopamaması, Meryl Streep’in harika performansına gölge düşürmekte. Belki Meryl Streep tiyatroda bu performansı gösterseydi efsane bir oyun ortaya koymuş olabilirdi ancak sinemada aynı etki oluşmuyor.

Gelelim filmin öykü kısmına, daha önce de bahsettiğim gibi belki tiyatro sahnesinde izlerken yadırgamayacağımız sahneler filmde üst üste bindiğinde öykü garip bir felaket filmine dönüşüyor. Öyle ki anne ağız kanseri, nevrotik, baba evi terk etmiş, üç kızdan biri eşinden ayrı ve sorumsuz bir kız çocuğu var, biri kuzenine aşık ve aynı zamanda rahim kanseri (bu arada kuzeni aslında kardeşiymiş), diğeri ise ailenin geri planda kalan çocuğu olarak paraya göre hayatını yönlendirmeyi kararlaştırmış, çocuk tacizcisi ve esrar bağımlısı bir adamla nişanlı. Bu kadar olayı ve hatta daha fazlasını iki saate, filmin kendi süresine göre de iki-üç güne sığdırmak seyirciyi filmden çok uzakta tutuyor ve sadece sahne sahne hikayeyle bağ kurabiliyorken, genelde film ile seyirci arasında kalın bir perde bulunuyor.

Performans filmi olarak değerlendirildiğinde kısmen keyif alınabilir ancak büyük beklentilerle izlemenin hata olacağını söylemekte yarar var.